In het coachcafé krijgen recent afgestudeerde alumni voordelig loopbaanadvies van professionele coaches. ‘Ik kreeg de schop onder mijn kont die ik nodig had.’
“Over vijf jaar word ik wakker in Utrecht”, zegt Marjolein, “Samen met mijn vriend. Ik ben gepromoveerd, liefst op een Alzheimer-onderwerp in combinatie met stamcellen. Ik fiets naar de universiteit, geef soms ’s morgens college en verder doe ik onderzoek, waarbij ik ook veel met studenten te maken heb. Als ik thuiskom ga ik heerlijk koken en daarna sporten, want dat is echt een uitlaatklep voor mij. Dan een wijntje drinken en slapen.”
“Wat doe je hier eigenlijk”, grapt coach Ineke van Dijk. “Je weet al precies wat je wilt!” Maar ja, hoe kom ik er, is Marjoleins vraag. “Alleen al het uitspreken, maakt je droom bereikbaarder”, aldus Van Dijk. Ze laat de drie deelnemers in haar groepje dan ook gedetailleerd het leven beschrijven dat zij voor zichzelf wensen. Groot huis of klein? Stedelijk of landelijk? Het zegt iets over wie je bent.
Het is de tweede ronde van het coachcafé: eerder hebben de 35 deelnemers in kleine groepjes met elkaar en een coach uitgezocht wat hun kernkwaliteiten zijn, in de derde ronde komt er een praktisch plan van aanpak. Steeds in nieuwe groepssamenstelling.
Starbucks
Een beetje schrijnend is het wel. Zo veel getalenteerde mensen met een academisch diploma op zak – of zelfs twee – en die achter de bar staan bij Starbucks om de huur te kunnen betalen. Inge, die Internationaal recht en International Crimes and Crimonology studeerde, ziet door de bomen het bos niet meer. “Als er heel veel vacatures zouden zijn, spring er wel iets uit. Nu solliciteer je al als je het wel aardig lijkt.” Daar is coach Leo Molenaar het niet mee eens. “De meeste vacatures worden vervuld door netwerken, niet door solliciteren op vacatures.” Zomaar op van alles solliciteren heeft dus niet zo veel zin, je moet de stoute schoenen aantrekken en in gesprek zien te komen met mensen die werken in banen die jij interessant vindt.
Dat is precies wat biomedisch wetenschapper Shellice weer gaat oppakken. Ze weet wat ze wil, klinisch onderzoek naar hart- en vaatziekten bij vrouwen, maar kreeg nog geen voet aan de grond in het wereldje. “Ik begin morgen meteen, en als ik op een mail geen reactie krijg, ga ik bellen.” Oudheidkundige Lisanne, afgelopen augustus afgestudeerd, belt morgen musea op. “Al kan ik maar vrijwilligerswerk doen, dat is tenminste iets. Het liefst zou ik culturele reizen organiseren met een oudheidkundige inslag. Nu werk ik bij de Kiosk, mijn hersencellen sterven een beetje af.”
Een echte doorzetter
Maar wat als je niet weet wat je wilt? Eva werd na haar stage bij een verzekeraar gevraagd om een offertetool te ontwikkelen, want via via werd gezegd dat zij daarvoor geknipt was. Een vliegende start zou je denken. Maar nu voelt ze zich als uitzendkracht geparkeerd, niemand investeert in haar verdere ontwikkeling. Als coach Hans Voorberg doorvraagt, blijkt dat ze het aardig vond om die tool te ontwikkelen en vereerd was ze ook, maar verder was ze vooral blij met de voorlopige stabiliteit en de waarde voor haar cv. Eigenlijk heeft ze geen idee wat ze echt wil. Voorberg probeert van alles. “Wat wilde je worden toen je 12 was?” Wist ze niet. “Toen je 4 was?” “Juf, maar dat wil ik nu absoluut niet meer.” “Wanneer ging je voor het laatst uit je bol?” “Met bootcamp.” Aha, een doorbraakje. Eva blijkt een echte doorzetter.
Ook Chantal weet niet wat ze wil. Ze wou vroeger dolfijnentrainer worden, en schrijfster. Ze schrijft gedichten, maar durft die niet te publiceren. En ze zoekt een stabiel inkomen. “Voor de krant schrijven?”, probeert Voorberg. “Ik heb communicatiewetenschappen gestudeerd, ik geloof niet meer in kranten, hun einde nadert.” Onderzoeksjournalistiek dan? Dat vindt ze wel een mooie optie. “Onderzoekend bezig zijn en schrijven, dat zou ik graag willen. Ik ben heel wetenschappelijk ingesteld.” Voorberg geniet. Net als de andere elf ervaren coaches is hij hier vanavond op vrijwillige basis en hij heeft er geen spijt van. “Het is prachtig om dit mee te maken en deze jonge mensen een zetje te geven.”
Wat een verademing: lotgenoten
Ook al zijn er niet voor iedereen pasklare oplossingen, iedereen vindt het een verademing om hier met lotgenoten aan tafel te zitten. En nuttig is dat ook. Bewegings- en gezondheidswetenschapper Djoeke wil liever geen onderzoek doen, maar vindt gezondheidsbeleid wel interessant. Ze krijgt van jurist Inge de tip om eens te kijken bij de Orde van Medisch Specialisten. “Mijn zus doet daar kwaliteitsonderzoek.” “Schrijf ik meteen op”, zegt Djoeke. Wie weet wat eruit voortkomt; op de VU coachgroep van LinkedIn, waar alle deelnemers welkom zijn, kunnen ze elkaar blijven volgen.
Het coachcafé wordt vier keer per jaar georganiseerd door de afdeling Alumnirelaties. Kijk op de website hoe je je kunt aanmelden.
