Inmiddels zijn er meer dan 100.000 VU-alumni. Waar kwamen ze na hun studie terecht? In deze rubriek portretteren we steeds drie alumni. In deze editie: drie vluchteling-alumni.

‘Als bijbaantje verkocht ik mijn college-aantekeningen’

Je bent gevlucht uit Albanië en 19 jaar later, in 2013, vertrok je naar Melbourne voor een baan aan de universiteit. Maakt het jou niet meer uit waar je woont? ‘Ik was wel benieuwd wat er nog meer te ontdekken was, maar Nederland is wel mijn tweede vaderland en ik hoop er terug te komen. Ik ben getrouwd met een Nederlander, dit ik trouwens op de VU heb ontmoet, en mijn ouders wonen er nog. Maar in mijn beroep krijg je veel internationale kansen, het wordt van je verwacht dat je die grijpt.’

Wat doe je precies? ‘Als associate professor sociologie onderzoek ik welke invloed langdurige werkloosheid van ouders heeft op kinderen. Dat sluit mooi aan op mijn promotieonderzoek aan de VU: dat ging over het verdere verloop van iemands loopbaan na een periode van werkloosheid.’

Maar je hebt toch bedrijfskunde gestudeerd? ‘Ik wou per se naar de universiteit, maar omdat we in het asielzoekerscentrum niet wisten hoe het werkte, kwam ik op mijn vijftiende op een meao-school terecht in plaats van op het vwo. Gelukkig had je toen de Amsterdamse Academie, waar je in één jaar werd klaargestoomd voor de universiteit. Wel moest je dan een financiële opleiding doen: bedrijfskunde was de enige mogelijkheid.’

Had je het zwaar op de VU? ‘Het eerste jaar was superzwaar. Ik had een lage vooropleiding, het was niet de opleiding waar mijn hart lag, de taal was nog moeilijk en ik moest wennen op de universiteit. De mensen van de studentenbalie hebben me heel erg geholpen. Later werd het leuker en ging het makkelijker. Mijn vierde jaar ging als een trein. Ik was heel vereerd om college te krijgen van hoogleraren die hun eigen boek hadden geschreven.’

Hoe zag jouw studentenleven eruit? ‘Toen ik wat ruimte kreeg, heb ik een mooie tijd gehad bij studievereniging Florendement. We belegden in de optie- en aandelenmarkt. En ik had een leuke groep vrienden die ook de Amsterdamse Academie hadden gedaan. Als bijbaantje verkocht ik mijn college-aantekeningen. Dat kon via de studentenbalie. Zo heb ik twee syllabi geschreven.’ (RL)

Wil je meer weten over een academische toekomst in Australië, mail Irma Mooi-Reci.

‘Ik heb overwogen om te stoppen’

De ouders van Shakiba Babri waren politiek actief in Iran. Haar vader werd geëxecuteerd toen ze één was en haar moeder belandde in de gevangenis. In 2009 vluchtte ze met haar inmiddels vrijgekomen moeder naar Nederland.

Je bent net afgestudeerd. Wat zijn je toekomstplannen? ‘Ik wil doorstuderen om dermatoloog te worden. Deze studie duurt nog vijf jaar en je moet ervoor toegelaten worden. Om meer kans te maken, ben ik van plan eerst nog een jaar te werken als ANIOS: arts niet in opleiding.’

Waarom dermatologie? ‘Als dermatoloog bij een polikliniek zie je ‘s ochtends dertig patiënten en ’s middags ook weer. Het is heel actief werk en dat past goed bij mij. Vroeger wilde ik altijd neuroloog worden. Maar tijdens mijn semi-arts-stage kwam ik erachter dat je dan vooral veel achter de computer zit.’

Je deed ontzettend veel naast je studie: je zorgde voor je moeder, reisde vier uur per dag, volgde extra cursussen en werkte als onderzoeksassistent. Hoe kreeg je het voor elkaar om in zes jaar af te studeren? ‘Ik heb niet zo veel slaap nodig: aan vier of vijf uur heb ik ruim genoeg. En ik ben iemand met veel energie en wil alles altijd goed doen. Dat heeft wel geholpen. Maar tijd voor een studentenleven had ik niet.’

Welke docent staat je nog goed bij? ‘Dr. Abel Thijs. Hij was een van de opleidingscoördinatoren en internist tijdens mijn stage interne geneeskunde. Dit was een lastige periode: mijn studie en problemen in mijn privéleven vielen me zwaar, en wat ik had meegemaakt kwam weer allemaal naar boven. Ik weet nog goed dat ik huilend zijn kamer binnen liep en zei dat ik overwoog om te stoppen. Thijs heeft toen uitgebreid de tijd voor me genomen. Hij heeft alles in perspectief gezet: liet me zien wat ik allemaal heb bereikt sinds ik in Nederland ben. Hij heeft me overtuigd de beslissing even uit te stellen, waar ik hem nog steeds dankbaar voor ben.’

Wat is je mooiste herinnering? ‘Alle studenten die hun bachelor halen, krijgen tijdens een officiële ceremonie een witte jas uitgereikt. Ik was zo trots toen ik hem kreeg! Ik had nooit verwacht dat ik in drie jaar mijn bachelor-diploma zou halen en toch is het me gelukt.’ (FS)

Shakiba Babir won onlangs de UAF de Kees Bleichrodt Award, jaarlijks uitgereikt aan een vluchtelingstudent om het talent en het doorzettingsvermogen van vluchtelingstudenten te eren.

‘Met lesgeven kan ik echt levens veranderen’

Aydin Cihangir kwam in 2000 naar Nederland voor de vrijheid van meningsuiting en de hogere kwaliteit van het onderwijs.

Wat doe je voor werk? ‘Ik ben adjunct-directeur en docent bij Foutloos Rekenen. Dat is een onderwijsinstelling die ik samen met mijn vrouw en een van mijn broers heb opgericht. Wij geven rekenonderwijs aan kinderen van 9 tot 12 jaar. De meeste scholen leren kinderen steeds wisselende rekenmethoden. Wij geven ze acht rekenrecepten die altijd werken en zorgen dat ze daar extreem goed in worden.’

Hoe kwam je erbij dit op te richten? ‘Toen mijn oudste zoon in groep 7 kwam, kregen verschillende van zijn klasgenoten problemen met rekenen. Ouders vroegen of ik een zondag bijles kon geven. Zo kwam ik erachter dat de kinderen mijn uitleg beter begrepen dan het boek van de school. Op dat moment deed ik een opleiding voor actuaris, maar het lesgeven gaf me veel meer voldoening. Hiermee kan ik echt levens veranderen: de kinderen krijgen meer zelfvertrouwen en beginnen met een voorsprong op de middelbare school. Verschillende van mijn oud-leerlingen zijn inmiddels begonnen aan een technische studie.’

Hoe was het om vanuit Turkije hier te komen studeren? ‘Het was pittig: toen ik hier aankwam sprak ik geen Nederlands en geen Engels. Daardoor moest ik soms drie keer harder werken dan de anderen. Het VASVU-jaar (schakeljaar voor anderstaligen, red.) heeft me erg geholpen me in Nederland aan te passen. Het hoofddoel was om ons voor te bereiden op de studie en het studentenleven, en elke docent hield ons dat voor ogen. Ook tijdens wiskunde en Engels leerden we over de Nederlandse maatschappij en cultuur.’

Wat vond je van de studie zelf? ‘Inhoudelijk heel interessant, ik werd echt verliefd op wiskunde. De sfeer vond ik ook heel bijzonder. We waren maar met weinig studenten, maximaal twintig per jaar. Daardoor kende je iedereen van elk jaar. De docenten bij Foutloos rekenen komen ook bijna allemaal van mijn studie. Dat is fijn samenwerken: we hebben aan een half woord genoeg.’ (FS)

Help meer vluchtelingen zo ver te komen

Het UAF begeleidt vluchteling-studenten bij hun studie en bij het vinden van een baan. Wil je dit belangrijke initiatief steunen? Je donatie of hulpactie is meer dan welkom.