Vrouwen…?

Op de dag dat ik u deze column doe toekomen, lijkt het alsof de Volkskrant maar een thema heeft, en dat is de vrouw.

Vrouwen.

Meer vrouwen.

Te weinig vrouwen.

Vrouwenquota vraagteken.

‘In een jaar honderd vrouwelijke hoogleraren erbij.’

‘Geen vrouw te vinden, dat is geen argument.’

‘Een meisje puta noemen is niet cool.’

‘‘Meneer Kristel’ is gewoon mevrouw de directeur.’

‘De Guerilla Girls komen naar Nederland’ (om ‘lullen te tellen’, ook nog…echt, ik heb een uitermate interessante gender-ochtend…)

Nou ben ik gek op de vrouw (mijn vrouw!) en op vrouwen op zoveel mogelijk (belangrijke, leuke, ooit onbereikbare) posities, maar het levert wel de vraag op of ik, in mijn tijd aan de VU – inderdaad, de jaren tachtig van de vorige eeuw – eigenlijk wel zo veel vrouwen trof. En ik ben bang dat het antwoord verderop in deze column niet heel erg positief gaat zijn.

Plus deze column gaat niet over mijn liefdesleven, maar over de vrouw

Toen ik nog rechten studeerde, waren er wel meisjes bij – we waren ook met heel erg veel jonge mensen in die collegezaal/fabriek/afwerkruimte – maar er waren er in totaal maar twee (2) waar ik in die drie, vier jaar ook echt geregeld mee sprak. Ze waren nog leuk ook, maar goed, het waren ook de beste vriendinnen, dus daar kom je al niet echt tussen, en een van de twee woonde samen met een beroepsmilitair die eruit zag alsof ie die hele Marco Kroon wel even kon uitleggen hoe de wereld echt in elkaar zat, oftewel, ik was in de buurt maar ik bleef een beetje uit de buurt. Plus deze column gaat niet over mijn liefdesleven, maar over de vrouw. Veelzeggende zin, trouwens.

Toen ik echt op mijn plek terechtkwam, binnen mijn VU-carrière althans, waren er nauwelijks vrouwen. Waarbij nauwelijks een ander woord is voor 1. Een collega-student was vrouw, en soms was ze ook aanwezig, bij een werkcollege of een bijeenkomst en petite comité anderszins. Wij criminologen waren met weinig, vandaar. En dat zij er geregeld niet was, had niks te maken met een gebrek aan drive of wil of energie, maar met het feit dat ze haar juridische carrière met een KLM-dito combineerde, en dan moet je dus weleens naar Karachi of Kaapstad. Ook mooi.

Ik hoop, en ga er blind van uit, dat de VU, zeker na het verschijnen van deze tekst, nog veel meer gaat inzetten op vrouwen

Maar, of plus, ook aan de zijde van opleiders (hoogleraar, wetenschappelijk medewerker, wat dan ook) trof ik in die jaren geen enkele vrouw. Terwijl juist een vrouw, in dit geval mijn oma, voor mij de reden was geweest om iets juridisch te gaan doen, überhaupt.

Ik heb in voorstellingen en lezingen de afgelopen 20, 25 jaar op allerlei manieren betoogd dat ik zeker weet dat een toename van het aantal vrouwen, zeker aan de top van bedrijven, organisaties, de politiek, op allerlei manieren een verbetering zou opleveren. Maar begin nu te denken dat dat ook een stukje compensatie mijnerzijds was voor een veel te masculiene studieomgeving.

Ik hoop, en ga er blind van uit, dat de VU, zeker na het verschijnen van deze tekst, nog veel meer gaat inzetten op vrouwen in de leiding, voor volle collegezalen, overal, uitroepteken. En ik ben, als ik dan toch terugkijk, vooral heel blij dat ik een vrouw, mijn vrouw (zie helemaal bovenaan deze column) te danken heb aan (een ontmoeting op) de VU. Maar daarover schreef ik al eens.