Inmiddels zijn er meer dan 100.000 VU-alumni. Waar kwamen zij na hun studie terecht? In deze rubriek portretteren we zeswekelijks drie alumni die dezelfde opleiding deden. Deze keer: pedagogiek.

‘In mijn laatste jaren als orthopedagoog was er steeds minder geld voor zorg’

Waarom koos je voor orthopedagogiek? “Toen ik van de middelbare school kwam was ik nog niet klaar voor de universiteit. Ik ben de pabo gaan doen en gaan lesgeven. Dat deed ik met veel plezier, maar ik had veel kinderen in de klas waarmee iets aan de hand was. Als leerkracht kun je ze niet echt helpen: er is geen tijd voor andere dingen naast het lesgeven. Ik wilde meer voor deze kinderen doen.”

Wat ging je doen na je afstuderen? “Lesgeven en hulp bieden als orthopedagoog zijn mijn twee liefdes. Ik wissel ze steeds na een aantal jaar af. In mijn laatste jaren als orthopedagoog was er steeds minder geld voor zorg. Ik zag steeds meer jongeren met problemen op wachtlijsten belanden. Dit deed veel met me. Afgelopen zomer ging ik op zoek naar iets anders en had hogeschool Windesheim net een vacature voor een docent Orthopedagogiek en opleidingscoördinator. Een week geleden ben ik begonnen. Veel kan ik er dus nog niet over vertellen, maar het is fijn om weer voor de klas te staan en mijn praktijkervaring te kunnen delen.”

Aan welke docent denk je graag terug? “De komende lesperiode gaat onder andere over kindermishandeling. Als ik mijn lessen ga voorbereiden haal ik zeker de colleges van Herman Baartman weer tevoorschijn. Een erg inspirerende hoogleraar, die zowel mijn scriptie als mijn stage begeleidde. Met de trein vanuit Amsterdam kwam hij dan naar mijn stageadres in Zeeland. Baartman wist goed wat er in de praktijk speelde. Ook bleef hij altijd met beide benen op de grond. Knap, want in zijn vakgebied komt hij veel heftige verhalen tegen.”

‘Ik organiseerde activiteiten voor kinderen en jongeren in het buurthuis’

Wat doe je voor werk? “Ik ben intern begeleider op de Amsterdamse basisschool De Vlaamse Reus. Als we ons op school zorgen maken om een leerling, onderzoek ik hoe we dit kind kunnen helpen. Hiervoor spreek ik met ouders en experts. Daarnaast begeleid en coach ik leraren bij het lesgeven. Voor orthopedagogiek had ik de pabo gedaan. In mijn functie komt alles samen wat ik daar én op de VU heb geleerd.”

Wat was het hoogtepunt van je VU-tijd? “Ik kom uit Eindhoven, dus kende Amsterdam nog helemaal niet toen ik hier begon. Op de eerste studiedag hoorde ik over het project Vooruit, waarbij je buurtwerk doet in ruil voor gratis woonruimte. Dat heb ik 3,5 jaar gedaan. Eerst in Osdorp, daarna in Geuzenveld. Ik organiseerde activiteiten voor kinderen en jongeren in het buurthuis. Ook kreeg ik een gezin toegewezen waarbij ik elke week langskwam. Het was een heel waardevolle ervaring: ik werd echt ondergedompeld in de cultuur van Amsterdam.”

Van welke docent schrik je nog steeds ’s nachts wakker? “De docent ontwikkelingspsychologie liet ons naar webcolleges kijken, als voorbereiding op de colleges zelf. Deze nam hij ’s avonds op in zijn eigen studeerkamer. Tweeënhalf uur keken we dan naar zijn hoofd in slechte belichting, met op de achtergrond zijn kledingkast. Dat dit kán, op een universiteit.”

‘Mijn dochter zei: “Mama is de slechtste pedagoog die ik ken”’

Je woont en werkt in België. Hoe ben je daar terechtgekomen? “In mijn laatste jaar orthopedagogiek ging ik een jaar naar Londen, om stage te lopen als gedragstherapeut. Een leuke Vlaming liep tegelijk stage als econoom. We kwamen elkaar tegen in een pub, al het eerste weekend dat ik in Londen was. Daarna hebben we nog jaren geschreven en gebeld, voor ik uiteindelijk naar België vertrok.”

Hoe was je als student? “Ik was behoorlijk rebels. Niet voor niets koos ik voor de grote stad: hier kon ik lekker anoniem zijn. Toen ik ging studeren was het het beroemde jaar ’68. Protesteren tegen autoriteiten, hangen op de Dam: ik heb er allemaal aan meegedaan, wilde het allemaal meemaken. Liep met bloemen in mijn haar en gekke laarzen. ‘Je zag er wel een beetje raar uit, toen ik je ontmoette’, hoorde ik later van mijn man.”

Wat doe je nu? “Ik heb mijn eigen praktijk als pedagoog. Het is werk waar ik energie van blijf krijgen. Als ouders naar me toekomen en vertellen over hun zoon van veertien die weken achter elkaar niet naar school wil, kan ik niet wachten om hem te ontmoeten.”

Voor een pedagoog is opvoeden zeker een eitje? “In mijn werkkamer staat een bordje met een uitspraak van mijn dochter toen ze twaalf was: ‘Mama is de slechtste pedagoog die ik ken.’ Ook al heb je ervoor gestudeerd, kinderen opvoeden blijft een uitdaging. Het vraagt veel inzet en geduld. Zelf was als kind wel een beetje eigenwijs. Toch hebben mijn ouders me een heel gelukkige jeugd gegeven. Daar heb ik, zeker nu ik zelf kinderen heb grootgebracht, nog steeds veel respect voor.”