Tom Trago (38) kan met recht een van de meesters van de Nederlandse elektronische muziek genoemd worden. Ter ere van het zomerfeest van het Kuyperjaar ontwikkelde hij een track geïnspireerd op religieuze muziek.
Geen optredens, festivals en feestjes meer sinds corona. Uw leven moet op slag erg veranderd zijn. Hoe is dat voor u?
„Bizar en het was erg wennen. Tegelijkertijd zie ik de covidpauze vooral als een kans om mijn agenda bij te stellen naar waar ik gelukkig van word. Eigenlijk was ik al lange tijd te veel aan het optreden. Dat slokte een steeds groter deel van mijn tijd op. Mijn twee dochters zag ik daardoor ook veel minder. Van buitenaf lijkt een volle agenda, met de ene dag in Parijs en dan weer in Japan en New York, fantastisch. Maar de meeste tijd spendeer je vooral op vliegvelden en in hotels."
„Mijn werk is een jongensdroom die is uitgekomen. En ik heb jarenlang zoveel tijd in gestopt in het waarmaken ervan. Als je dan mag optreden, zie je dat als een waardering daarvoor. Het gaat alleen ten koste van de studiotijd en het maken van nieuwe muziek. Daar heb ik eindelijk weer tijd voor gehad."
Voor iemand die niet bekend is met uw muziek, kunt u deze duiden?
„Uniek aan mijn stijl is dat er verschillende soorten muziek in terugkomen. Ik houd niet zo van kaders. Toen ik opgroeide, had je in clubs geen specifieke hiphop- of jazzavonden. Grote dj’s draaiden ook niet alleen maar house of techno. Die vrijheid neem ik mee in mijn nummers. Om een gerenommeerd artiest te worden hoef je je muziek niet binnen één genre te houden. Ook werk ik veel samen met andere artiesten. Vriendschap en muziek maken gaan bij mij vaak samen."
Hoe blijft u daar toch zakelijk in?
„Ik weet goed wat ik wil. De kritiek dat ik alleen opensta voor wat ik mooi vind, heb ik weleens gehad. Als ik iets niet goed vind, kan het er niet in. Toen ik jonger was wilde ik alles direct uitvechten in de studio. Nu laat ik het vaker even liggen, luister er de volgende dag nog eens naar. Ik ben milder geworden. Vroeger stond ik op overdrive. Zat altijd in de vijfde versnelling wat betreft mijn geluid bewaken. Nu merk ik dat het beter werkt een kader te schetsen waarin een andere artiest vrij kan bewegen."
Op welke momenten beseft u: ik heb echt de vetste baan?
„Op het moment dat dingen samenvallen in de studio. Als ik een akkoord speel en deze valt samen met de bassline schiet er euforie door mijn lichaam. Hoe vet is het dat mijn werk een zoektocht is naar een creatie die mij blij maakt? Op de avonden dat ik draai is het hard werken. Dan sta ik zo aan dat ik moeilijker kan genieten."
„Mijn vader is overleden toen ik vijftien was. Het schilderen van de thermoskan is een eerbetoon aan hem."
„Kijk, als je van je hobby je werk maakt, zou je elke minuut van de dag bezig kunnen zijn. De laatste tijd lees ik veel over een 16-urige werkweek, of maar drie dagen werken. Lijkt me heerlijk. Na vijftien jaar merk ik dat het leven naast werk ook andere leuke facetten heeft, zoals tuinieren en koken. Al blijft muziek mijn echte passie."
In een eerder interview vertelde u dat u vaak thermoskannen schildert. Hoeveel zijn er afgelopen tijd bij gekomen?
„Haha, veel. Ik probeer ook weleens andere dingen te schilderen, maar dat lukt voor geen meter. Ik vind schilderen ontspannend. Het is iets heel anders dan met muziek bezig zijn. En als ik schilder, lukt het om naar muziek te luisteren zonder dat ik het analyseer. Anders ben ik alleen maar bezig met vragen als: hoe hard staat de drummer? Wat hebben ze met de bass gedaan? Muziek verliest daardoor haar magie."
Wat is het verhaal achter de thermoskan?
„Dat heb ik lang niet geweten. Het was gewoon iets wat uit mijn vingers kwam. Pas kort geleden realiseerde ik mij dat het met mijn vader te maken heeft. Hij stond vroeger vaak samen met mij op en zette dan een grote thermoskan met koffie, voor mij op de keukentafel. De kan stond dan precies zó open dat hij een knetterend geluid maakte, alsof hij tegen mij sprak. Het is een warme herinnering. Mijn vader is overleden toen ik vijftien was. Het schilderen van de thermoskan is een eerbetoon aan hem."
Hebben uw ouders uw muzikale carrière ondersteund?
„Absoluut. Ik kom uit een muzikaal en artistiek nest. Luisterde vroeger de platen van mijn ouders en maakte mijn eigen radio shows. Van mijn moeder kreeg ik op mijn achttiende een piano, dat is van grote invloed geweest op mijn stijl. Na mijn vaders dood besloot ik mijn leven te wijden aan de muziek."
„Een eenheidstraject afleggen is niet per se goed voor de creativiteit."
„In die tijd bestonden de muziekopleidingen van nu niet. Ik moest alles zelf uitvinden met computerprogramma’s. In een studio waren mensen soms verbaasd over wat ik deed. Zo van: dit en dat hoort eigenlijk niet. Het hielp juist dat ik geen idee had wat ik deed en daardoor geen gebaand pad aflegde. Als je geleerd wordt hoe het moet, neem je minder snel experimentele stappen. Misschien heb ik naïeve, stomme dingen gedaan die later bijdroegen aan mijn geluid. Ik denk dat om iets unieks te maken een opleiding als autodidact top is. Een eenheidstraject afleggen is niet per se goed voor de creativiteit."
Kunt u ten slotte wat vertellen over de track die u voor de VU heeft gemaakt?
„De vraag vanuit de VU was of ik een track kon maken waar de oproep tot bidden uit verschillende culturen in terugkomt. Voor mij was het nieuw om conceptueel muziek te benaderen. Niet alleen maar te maken vanuit de gedachte: dit is mooi, of dit voelt goed. Uit een selectie heb ik een nummer gemaakt. Sommige van de nummers liggen dicht bij een gebedslied en andere zijn liedjes die spreken over godsdienst of over de liefde daarvoor."
„Het was voor mijzelf ook bijzonder om me onder te dompelen in het genre. Ik ben zelf heel open opgevoed. Mijn ouders waren licht atheïstisch. Op maandagavond stond bij ons thuis verplicht het radioprogramma De Wandelende Tak op. Een programma met wereldmuziek, veelal religieus van aard. Dit project was daardoor ook een reis naar het verleden. Het past perfect bij de reflectie die hoort bij de coronatijd."
