Het leven van Steven Graaff draait eigenlijk maar om één ding: zijn patiënten. Zo begint het interview ook iets later dan gepland, omdat de alumnus nog in gesprek is met een patiënt in zijn kliniek in Jakarta. Want ook aan de andere kant van de wereld gaat het leven “gewoon” door. We spreken Graaff over zijn carrière tot nu toe, zijn grootste plannen voor zijn kliniek én zijn voorliefde voor Indonesië.
Je hebt geneeskunde gestudeerd aan de VU, bent huisarts geweest in Nederland en het Verenigd Koninkrijk en hebt nu een eigen kliniek opgezet in Jakarta. Waarom de andere kant van de wereld?
“Ik heb altijd een voorliefde gehad voor Indonesië; mijn moeder komt er vandaan en ik ben getrouwd met een Indonesische. In Indonesië mag je echter alleen praktiseren als je daar hebt gestudeerd én vandaan komt. Ik wilde op een gegeven moment mijn loopbaan een internationaal tintje geven. Dat werd eerst Engeland, waar ik als huisarts aan de slag ging. Daarna kwam International SOS op mijn pad; een grote medical company, waar ze coördinerende dokters zochten. Ik heb gesolliciteerd en mijn standplaats werd Jakarta. Ik heb altijd gezegd dat ik in Indonesië wilde werken, en dus zijn we met hele gezin verhuisd.”
Hoe kwam je op het idee om een kliniek in Jakarta op te zetten?
“In 2015 kwam mijn baan op de tocht te staan. Ik dacht: en nu? In Indonesië kan ik niet werken als dokter, de Indonesische overheid is heel beschermend naar zijn eigen artsen. Toentertijd had je in Jakarta ongeveer 80.000 expats wonen. Ik vroeg me af waar deze mensen eigenlijk heen gingen als ze ziek waren. Ik kreeg een idee: wat als ik nu een kliniek opzet waar iedereen Engels spreekt, met een apotheek en een lab en waar verpleegkundigen zijn? Een soort ‘one-stop’ kliniek. Dat werd Good Practice. Binnen een jaar stond de kliniek er. En ofschoon ik hier niet een dokter ben en je niet persoonlijk door mij wordt behandeld kan je mij altijd spreken. Wat denkt Dr. Steven Graaff ervan? Ik merk snel of iemand graag wil dat ik bij een consult aanwezig ben. Inmiddels hebben we patiënten uit 67 verschillende landen. We zijn eigenlijk een kleine huisartsenpraktijk – ook al kennen ze dat hier niet in dezelfde vorm als in Nederland.”
"Ik vind het een geweldig iets, dat mensen je toelaten in je familie."
Persoonlijk contact staat bij jullie voorop. Waarom is dat zo belangrijk?
“Ik vind het bijzonder om het eerste contact te vormen wanneer mensen de gezondheidszorg benaderen. Ik wil toegankelijk zijn. Mensen moeten vragen kunnen stellen, hoe moeilijk die soms ook zijn. De kliniek is de basis. Via de kliniek zijn we in staat om meerdere generaties te leren kennen, dat geeft heel veel inzicht in hoe mensen zich voelen. Ik vind het een geweldig iets, dat mensen je toelaten in je familie.”
Mis je de praktiserende kant niet?
“Ik heb zoveel patiëntencontact als ik zelf wil. Ik kan kiezen om de interessante gevallen te zien. Dat is een zekere luxe die ik inmiddels heb. Ik heb meer tijd om mensen over andere dingen te spreken, in tegenstelling tot de tien minuten die een huisarts normaal heeft. Mijn deur staat hier letterlijk altijd open. Ik kan tegen patiënten zeggen: ik zie waar je je zorgen over maakt, ik wil daar graag iets over opzoeken, zullen we daar een volgende keer over doorspreken? Daar heb ik nu de tijd voor. Soms vragen mensen een huisbezoek aan en dan willen ze toch dat ik meega zodat ik dingen kan uitleggen. Dat vind ik een groot feest, dingen uitleggen in makkelijke en begrijpelijke taal. Ik voel me nooit gehaast. Mijn collega-huisartsen vragen weleens: zie jij jezelf als huisarts of ondernemer? Want mijn taak is om te zorgen dat de kliniek goed loopt. Ik doe de marketing, ik spreek veel en ga naar internationale scholen of ambassades om te vertellen hoe mensen gezond kunnen blijven. De gezondheidszorg in Indonesië staat op heel veel vlakken nog in de kinderschoenen. Ik kan hier echt iets veranderen en bijdragen.”
"Het zou ideaal zijn als je goede medische zorg kan combineren met die hechte familieband."
Wat is het grote verschil tussen de Nederlandse en Indonesische gezondheidszorg?
“Hoe verder van Nederland, hoe meer je het waardeert. En hoe meer ontzag en waardering je krijgt voor de Nederlandse gezondheidszorg. Als je weet hoe het in Indonesië is geregeld, dan is Nederland een oase. Je arts is daar een betrouwbare bron van informatie. En dat is hier lang niet altijd het geval. Het aantal artsen per 10.000 mensen is hier 0,3 artsen. In Nederland hebben we ongeveer 3,3 artsen per 1000 inwoners. Hier is dus echt een tekort en de behoefte aan medische specialisten is ontzettend groot. Maar hoewel de zorg niet altijd optimaal is, neemt de familie de zorg wel op zich voor oudere generaties. De oudere generatie wordt echt nog betrokken bij het leven. Het zou ideaal zijn als je goede medische zorg kan combineren met die hechte familieband.”
Hoe zie jezelf over een paar jaar?
“Ik wil van onze praktijk een modelpraktijk maken die laat zien hoe je een goede familiedokter kan zijn. Daarvoor hoef je geen superspecialist of professor te zijn, maar over goede gesprekstechnieken en kennis van evidence based medicine beschikken. Heel veel heeft te maken met goede communicatie. De ziekenhuizen hier zijn zo overbelast dat ik meer zorg naar ons wil toetrekken. In Nederland is zo’n 85 procent van alle zorg eerstelijnszorg, met een beperkt budget doen huisartsen bijna alles. Met de juiste mensen kunnen wij dat hier ook realiseren.”
