Jille Tabak studeerde psychologie aan de VU, woont in Wassenaar en werkt zowel in Rotterdam als in Londen. Hij is Vice President HR van de Marketing, Communications & Sustainability Global Office van Unilever.
Wat doet iemand met zo’n indrukwekkende titel nu eigenlijk precies? “ Alles wat komt kijken bij human resources: leiderschaps- en carrière-ontwikkeling, carrièreprofielen maken, talent zoeken en aannemen, reward, organisatieveranderingen en cultuurprogramma’s. Dat zijn een aantal activiteiten waar ik me dagelijks mee bezig hou. Simpel gezegd: ervoor zorgen dat we met het menselijke kapitaal in de organisatie de juiste doelstellingen realiseren. Iemand die verantwoordelijk is voor supply-chain schuift de dozen op de juiste manier, iemand die verantwoordelijk is voor sales moet het verkopen. Mijn verantwoordelijkheid is om met de juiste mensen het beste resultaat te bereiken.”
Je bent dus een beetje de coach van het team? “Ja, coach is een mooi woord. Want dat hoort er zeker bij. Betrokken coaching, niet roepen vanaf de zijlijn. Het is coaching met interventie. Dat is heel actief. Je probeert ervoor te zorgen dat teams presteren, goede dingen doen. En daar hebben ze hulp bij nodig. De beste mensen vragen ook om hulp. Die zien namelijk altijd dat dingen beter kunnen. Dat is ook een rol van HR: hoe haal je het beste uit mensen? En hoe maak je ze daarna nóg beter?”
”Eén van de uitgangspunten van mijn HR-filosofie is: wat jou uniek maakt is waarschijnlijk ook waar je kracht ligt. Wat ik in het HR-vak vaak zie is dat het snel gaat over wat je nog beter zou moeten doen. Maar dat is eigenlijk een negatieve benadering. Je wilt je ontwikkelen vanuit je kracht. What makes you tick? Wat is jouw ‘purpose’? Als je je daarop weet te ontwikkelen, dan haalt dat het beste in je boven en ben je in staat om de beste prestatie neer te zetten.”
Je werkt behalve in Rotterdam ook in Londen. Eist het heen en weer reizen geen hoge tol? “In de diverse fases van je leven zijn verschillende dingen belangrijk. Ik ben altijd veel met mijn werk bezig geweest. Ik ben erg ambitieus en ik haal veel energie uit mijn werk. Maar ik ben net zo ambitieus als vader en echtgenoot. Elke week op reis naar Londen, dat is voor mij best een opgave, een uitdaging. Op het moment dat ik in Londen ben, maak ik het thuisleven niet mee. Dan heb ik niet de impact die ik als papa graag wil hebben. Als ik langer dan drie dagen in Londen ben, trek ik dat slecht. Dan gaat mijn energieniveau van een klif. Ik merk dan ook aan mijn jongens dat ze het fijn vinden om me weer te zien en dat ze het te lang vonden duren. Meestal werk ik twee dagen in Londen, soms drie. Dat voelt goed. Ik heb moeten zoeken hoe ik dit model kon laten slagen. Daar ben ik nu tevreden mee.”
Was het vinden van de juiste studie een zoektocht? “Ik heb vijf maanden rechten gestudeerd aan de VU. Toen ik tot drie keer toe een 5 haalde voor het vak privaatrecht, drong tot me door dat dit niet echt mijn ding was. Ik was al een beetje zoekende, want ik had mijn middelbare school niet heel erg serieus genomen. Ik had een passie voor rechten, maar het was een soort wiskunde met woorden voor mij. ’Wat nu?’ dacht ik bij mezelf. Ik ben wat gesprekken gaan voeren, ook op de VU, met studiekeuzebegeleiders. Eén daarvan stelde me de vraag ‘Wat vind je nou eigenlijk echt leuk?’ en zodoende zijn we op psychologie uitgekomen.”
De VU heeft dus best een grote rol gespeeld in je leven? “Zeker, een hele belangrijke en bepalende ook. Niet alleen de studie sloot goed aan, ook de mensen met wie ik ging studeren. Eén van mijn beste vrienden ken ik uit deze periode. Ik ging psychologie studeren omdat ik het echt leuk vond, maar ik had geen idee wat ik ermee kon. Hoe nuttig was deze kennis voor het bedrijfsleven? Ik ben er economie-vakken bij gaan volgen. Uiteindelijk heb ik gekozen voor Arbeids- & organisatiepsychologie als specialisatierichting tijdens mijn master. Daar drong tot me door hoe nuttig de inzichten uit dit vakgebied voor het bedrijfsleven zijn. Ik liep stage bij Unilever. Na mijn stage ben ik bij ze begonnen als HR-trainee en ben ik het vak gaan leren.”
En wat is de volgende stap? “Ging het aan het begin van mijn carrière vooral om sneller, meer en groter, nu gaat het vooral om impact. Hoe kan ik er voor zorgen dat mensen gelukkiger zijn in hun werkleven? Dat vind ik nu belangrijker dan de volgende titel behalen. Ik ervaar alle ruimte om te groeien bij Unilever, maar dat voelt zeker niet als een ‘ratrace.’”
“Je leven lang leren, dat spreekt me aan. Ik heb nu met psychologie de bedrijfskundige kant gekozen. Misschien dat ik over een paar jaar wel een hele andere kant van psychologie oppak. Bijvoorbeeld klinische psychologie, of ontwikkelingspsychologie met kinderen. Dat vond ik tijdens mijn studie heel interessante vakgebieden. Ik vind het leuk om na te denken over de mogelijkheden in de toekomst. Het zou ook een beetje raar zijn als je als begin twintiger vier jaar studeert, een richting kiest en daar vervolgens de rest van je leven aan vast zit. Die tijd is voorbij. Maar voorlopig zit ik bij Unilever helemaal goed hoor.”
